Als Hanna Rave-Loupatty vanuit de stromende regen de UitdePas-woning aan de Pashegge 148 binnenkomt, breekt de zon door. Zo stralend als zij is, zo hartelijk werd ze uitgezwaaid. “Ik werk nu in de zorg, maar dit is de leukste baan die je je kunt wensen en in De Pas wonen geweldige mensen”, aldus Hanna. Lees gauw verder over haar bevindingen en avonturen in de wijk.
Geforceerde stop
Helaas liet de artrose in Hanna's knieën het in het vroege voorjaar niet meer toe dat ze nog langer vier uur op een dag post kon bezorgen. Als het aan de fitte 61-jarige lag, wilde ze nog wel 20 jaar door. “Dit was echt de beste baan voor mij. Ik heb ook gewerkt als typiste en het poetsen van huizen een tijdje gecombineerd met 'de post'. Maar de sneeuw van afgelopen februari heeft mij de das omgedaan. De pijn in mijn voeten en knieën werd ondraaglijk en op advies van de medisch specialist moest ik stoppen. Wel met pijn in mijn hart hoor! Toen ik het aan sommige bewoners had verteld, ging het nieuws als een lopend vuurtje rond in De Pas.”
Afscheid met allur
“Ik ben op mijn laatste werkdag echt in de watten gelegd door de wijkbewoners. Als ik terugdenk aan al die bloemen, cadeautjes en kaartjes, krijg ik nog kippenvel”, bekent Hanna. “Op die bewuste vrijdag ben ik begonnen bij de Pasbree. Ik was de bocht nog niet om of ik hoorde: 'Daar is ze', vervolgens renden er mensen naar mij toe met cadeaus en wat ik wat al niet meer. Mijn man had me op het hart gedrukt om die dag toch echt om 15.30 uur thuis te zijn, want ik wilde nog wel eens uitlopen... En ik dacht nog: 'oh ik loop nu al achter in de tijd, ik ga dat nooit redden'. Uiteindelijk stond er gewoon een limousine voor me klaar en werd ik met een rode loper onthaald. Dat verzin je toch niet, zo'n filmsterrenbehandeling.”
Sociale Hanna
Hanna woont met haar man op de Hoge Wieber in Winterswijk, samen hebben ze vijf kinderen. Ze zorgt nu ook veel voor haar kleinkinderen en staat midden in het leven. Als dochter in een gezin van 13 kinderen heeft ze haar sociale antenne flink ontwikkeld. “Mijn vader overleed jong en ik heb zo'n bewondering voor mijn moeder. Hoe 'opgeruimd' zij was in haar hoofd en in ons huis; ongelooflijk. Er was bij ons thuis altijd levendigheid, daar houd ik van”, legt ze uit. Dit gevoel herken ik als ik door de wijk loop. Mensen komen makkelijk bij mij om een praatje te maken, of echt hun verhaal te vertellen. Van de ruim 450 adressen heb ik in de loop der jaren, met iedereen wel eens gepraat. Hoe dat komt? Ik toon belangstelling en bied graag een luisterend oor. Wanneer iemand overleden was, belde ik bij het bestellen van de eerste rouwkaarten even aan, om persoonlijk te condoleren. Het gebeurde ook dat ik iemand moest waarschuwen wanneer ik iets onbetrouwbaars zag. Soms moest ik wel eens een grens stellen, maar het is de toon die de muziek maakt, toch?” vult ze aan met pretoogjes. “Ik had graag een studie op sociaal gebied gedaan. Maar dankzij mijn levensloop ben ik door schade en schande wijs geworden, met liefde overigens.”
Doolhof...
“Voorheen heb ik op De Rikker gelopen en daarna kreeg ik De Pas in mijn schoot geworpen”, vertelt ze lachend. “Vanuit PostNL zocht men vaste postbezorgers voor De Pas. Aanvankelijk wilde ik de wijk niet, want ik vond de wijk zo groot. Het leek wel een doolhof. Ook vond ik sommige gedeeltes een beetje donker en er waren veel honden, waar ik eigenlijk bang voor ben. Toch had mijn planner mij deze wijk gegeven. Dus ik moest wel. Toen ik de looproute en de mensen in de wijk leerde kennen, ben ik het een heel fijne wijk gaan vinden.”
Pas op de plaats
Hanna omschrijft De Pas in de volgende drie woorden: mooi, gezellig en sociaal. Ze vindt het jammer dat er weinig banken zijn waar je even op kan zitten. “Voor mij als postbezorger is het wel lekker om af en toe even uit te rusten. Ook zijn er weinig schuilplekken, die heb je hard nodig tijdens een stortbui. Ik vind het over het algemeen een rustige wijk, met uitzondering, van bepaalde gedeelten, waar meer verkeer rijdt. Er wordt soms echt te hard gereden; maximaal 30 kilometer per uur is beter. Naast de rust, is het voor mij belangrijk dat de wijk mooi groen blijft, de aanplanting en de plantsoenen geven de wijk een vriendelijke uitstraling.”
Gezellige wijk
Wat Hanna opvalt in De Pas is dat de bewoners heel prettig met elkaar omgaan. “Ik kan het waarderen dat men samen gedeeltes van de plantsoenen mooi heeft gemaakt, vooral aan de Pashegge en Pasbrink. Mij viel het echt op dat in sommige straten de mensen nauwe contacten met elkaar onderhouden, zoals met Oud en Nieuw, samen oliebollen bakken en een drankje nuttigen. Ik vond het bijzonder aardig dat ook ik hiervoor uitgenodigd werd. Het mooiste dat ik als postbezorger in De Pas heb ervaren is het contact met de mensen. Af en toe werd ik zelfs uitgenodigd voor een kopje koffie, en een babbeltje hier en daar. Als het heel warm was, boden mensen mij ijsjes en drinken aan”, aldus een glunderende Hanna Rave.